Niezwykłe i trudne rozważania . . .

Apogeum

Smutne...

i złudne nadzieje...

i bezsensowne czekanie..

trudne życia rozpamiętywanie…

i w złym uporze, nieustępliwe trwanie...

nie da się oderwać od tłoku myślenia takiego

beznadziejnego,  jakże trudnego,  nielogicznego

w  bólu,  w  złości,  w rozpaczy,  złego,  strasznego . .

wydarł się z serca okrzyk niby bezgłośny lecz tak donośny..

aż ból niemocy tak ranił, tak krwawił, że stał się nieznośny

i  głuchnie rozum,  a myśli  gonią  i  gonią  jak opętane…

na ciszę,  na nicość,  na wielką  przegraną  skazane...

na karku tragiczne połamanie,  na wieczne płakanie.

…

.....myśli te czasem złe i szalone są ....

Nie pędź wraz z nimi! chwilę na miejscu pozostań !

 popatrz na siebie,  jesteś maleńką cząstką Boga

i cudem natury jesteś na tym pięknym świecie

i możliwości masz wiele,  i  są  tak ogromne

i nie zaprzepaść, nie zmarnuj ich przecież

zostań  i  rozwiń swe skrzydła szeroko

stań nieco wyżej,  popatrz z wysoka

miłości szukaj dla swojego serca
 utul je, kiedy aż tak umęczone

to serce  to twoja twierdza

...najbezpieczniejsza...

...najmądrzejsza...

..najlepsza..

jedyna!

....

To trudne co napisałam, ale jak to w życiu, nie wszystko jest łatwe i zawsze przyjemne.  Ale  skoro całe nasze życie poezją  jest,  to przecież takie  - jeśli nawet trudne bywa  - też.  Może dlatego jest  takie ciekawe,  i tak bardzo je kochamy.  Pozdrawiam.  Majka